Delen, en nu echt!
Op de website stond een “blog” die delen heette. En waar maar drie korte zinnetjes staan met vooral vragen. Ja, ik deel graag. Ik deel mijn huis, mijn eten, mijn huiskamer, mijn keuken, badkamer. Maar mijn gedachten delen blijkt toch wel wat anders. Ik kreeg het advies om te bloggen al een hele tijd geleden. En het verlangen om te bloggen is er ook al lang. In mijn hoofd heb ik al heel veel blogs geschreven. Ik heb het idee dat ik best wat interessants te melden heb. En waarom dan toch niet doen?
Ik zeg het meteen maar eerlijk: ik durfde niet. Want als je deelt word je wel heel erg kwetsbaar. Je gedachten liggen open en bloot op straat en iedereen kan er dan op gaan reageren en er weer wat van vinden. En ik hou wel van een beetje sociale veiligheid. Ik vind het ronduit vervelend en pijnlijk als mensen datgene wat ik vind stom vinden. Dus daarom loop ik mezelf al een hele tijd tegen te houden.
En tegelijkertijd is er ook dat verlangen om wél te delen. Het is niet voor niets dat ik in mijn hoofd al honderden blogs geschreven heb. Ik merk dat de rondleidingen die ik op de Wij geef aan verandering onderhevig zijn. Omdat ik dan getriggerd wordt over de dingen die me op dat moment bezig houden en daar dan over deel. Ik vertel over mijn verlangens, ik deel mijn passie. Ik vertel over de geschiedenis, over mijn visie, over wat ik denk dat de wereld nodig heeft, over de cursussen die ik gevolgd heb, de dingen die ik geleerd heb. En keer op keer raken mensen daardoor geïnspireerd. Ook door het werken met vele vrijwilligers in de afgelopen jaren én door het werken met studenten kreeg ik herhaaldelijk de ervaring dat als ik mijn gedachten deel, dat mensen dan zeggen dat het hen inspireert en dat ze méér willen.
En nu kwam onlangs ook wéér de feedback dat ik niet genoeg deel. Dat anderen niet weten hoe ik denk, wat ik vind en dat dat mijn beoogde transparantie niet ten goede komt.
Ik doe in het leven niet veel meer dan mijn pad volgen. De Wij kwam op mijn pad. Het had tot resultaat dat ik ervaarde dat ik óók een plekje op de wereld mag hebben. Dat ik daarmee grond onder mijn voeten kreeg. Ik leerde er mijn grenzen te be-palen: ik zette letterlijk palen in de grond op de plek die ik wilde. En steeds opnieuw check ik op het klopt. Ik ervaar het als mijn taak in het leven om bij te dragen aan “het kloppend te maken”. En voor mij betekent dat om bij te dragen aan de wereldvrede. Op kleine schaal, want alleen daar kan ik daadwerkelijk invloed uitoefenen. En iedereen die voorbij komt, iedereen die aanklopt is in principe welkom. Ik wil niemand uitsluiten. Het blijkt wel dat het van belang is om te eisen dat het basisrespect aanwezig is. En met basisrespect bedoel ik dat we allemaal verschillen en dat iedereen een eigen mening, een eigen visie, een eigen standpunt heeft. En dat het een “wij” kan zijn als we elkaars standpunt kunnen erkennen en écht proberen te begrijpen vanwaar de ander kijkt. Dat we allemaal willen bijdragen aan een fijn leven met elkaar. Want niemand wil er buiten vallen.
Ik mag een plek hebben op de wereld. Een plek waar ik mag en kan be-palen. En waar ik graag ander mensen toelaat die in een respectvolle sfeer met mij samen zoeken naar hoe we de wereld een beetje kloppender kunnen maken.